Pierwszą rzeczą która rzuciła mi się w oczy były obrazki. Oprawa graficzna książki bardzo mi się spodobała, a rysunki zaintrygowały. W oczy rzucił mi się jeszcze jeden element, mianowicie na każdym obrazku znajdował się przedmiot „wykonany” z kartki w linie. Nie licząc tego wydawała mi się bardzo niepozorna. Było w niej naprawdę mało tekstu, co mi zwykle się nie uśmiecha, ponieważ odkąd zaczęłam dobrze czytać, preferowałam większą ilość treści. Tym razem było inaczej.

 Mimo zadziwiająco małej ilości tekstu książka opowiadała naprawdę piękną historię (same rysunki również, teksu mogłoby nie być). Dzieje Janusza Korczaka i jego podopiecznych, dzieci, które kochał całym swoim sercem. Dzieje dzieci, których serca były przepełnione miłością. Dzieci wychowane przez Korczaka, darzące się wzajemną sympatią i szacunkiem. Dzieci wychowywane w zupełnie inny sposób, niż robi się to w dzisiejszych czasach.

 Korczak traktował dzieci jak równych sobie, co było widać po sposobie, w jaki Blumka opisywała doktora. Dziewczynka każdą znaną jej osobę darzyła sympatią, opisywała dzieci mieszkające z nią w sierocińcu w sposób, pokazujący jej przywiązanie do nich.

 Książka budziła we mnie mieszane uczucia. W niektórych momentach się wzruszałam, w innych byłam rozbawiona. Jednak największym szokiem była dla mnie wiadomość, iż wszystko to działo się przed wojną. Zaniemówiłam czytając zdanie które mi to oznajmiało.

 Moim zdaniem książka jest warta przeczytania, ponieważ może wiele nauczyć, a historia Blumki powinna zostać przekazana następnym pokoleniom, abyśmy my, ludzie mogli zrozumieć, w jak pięknych czasach przyszło nam żyć.

Laura Otremba, kl.V b